வழி மேல் மைகலைந்த விழிவைத்து

வெரு இன்றி தெவ்வர் முனை சென்ற தலைவன்
பருவரல் தன்னை அணுகாமல் வருவான் வெற்றியுடன்

என்றே நறு மாலை கையில் ஏந்தி
நன்றே வரவேற்றிட சிந்தையில் மயங்கி

வழி மேல் மைகலைந்த விழிவைத்து மெல்லிய
வளி கலைக்கும் கூந்தலை செவியின்பின் செருகிய

ஒண் தொடி அணிந்த மடந்தையின் குவளைக்
கண் இரண்டும் ஒளி பெற வருவானா வீரன் அவன்?

சங்க இலக்கியக் காட்சி மட்டுமா இது?
என்றும் நாட்டில் இயைந்த காட்சி இது!

முனை சென்ற தலைவனும் காத்திருக்கும் தலைவியும்
இருப்பதாலேயே
இருப்பதனால் மட்டுமே
சுனை போல கவி பாடிக்கொடிருக்கிறோம் நாம்!


எல்லை காக்கும் வீரர் அனைவருக்கும் இக்கவிதை அர்ப்பணம்!

சொற்பொருள்: வெரு - அச்சம், தெவ்வர் - பகைவர், முனை - போர்முனை,பகைவர் இடம், பருவரல் - துன்பம், நறு - நறுமணம், வளி - காற்று, ஒண் தோடி - ஒளிவீசும் வளையல், சுனை - ஊற்று