முகத்திரண்டு புண்ணுடையார் யார்?

சுதந்திர தினத்தன்று 'ப்ரீடம் மேலா' (freedom mela) என்று கொண்டாட்டத்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தனர், இங்கிருக்கும் இந்திய நண்பர்கள். ஆஹா! பிள்ளைகள் நம் சுதந்திர தினத்தைக் கொண்டாடுவதில் பங்கேற்கட்டும் என்று ஆர்வமுடன் பதிவு செய்து, குடும்பத்துடன் சென்றோம். ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த பூங்காவிற்கு ஒரு மைல் தூரத்திலேயே அவ்வளவு போக்குவரத்து நெரிசல். சற்றுத் தள்ளியிருந்த வணிக வளாகத்தில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு நடந்தோம். பூங்காவிற்குள் நுழையும் இடத்தில் வரிசையாக இந்திய மற்றும் அமெரிக்க நாட்டுக் கொடிகள்! பிள்ளைகள் ஆர்வமுடன் சல்யூட் செய்து புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டார்கள். இது வரைக்கும் நல்லாப் போச்சு..பிறகு? வாங்க, காண்பிக்கிறேன்.
நேராக ஒரு இருநூறு அடி நடந்து சென்றவுடன் இடப்பக்கமும் வலப்பக்கமும் என தேசியக் கோடி நிறத்தில் பலூன்கள் கட்டப் பட்ட நுழைவாயில்கள்! மக்கள் மகிழ்ச்சியாக நின்று புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.. வலது பக்கம் நுழைந்தவுடன் ஒரு மேசையில் தேசியக் கொடிகள் மற்றும் தொப்பிகள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அங்கு நான் பதிவு  செய்திருந்த விவரம் சரி பார்த்துவிட்டு ஒரு டீ ஷர்ட் கொடுத்தார்கள். வாங்கிக்கொண்டு சட்டையில் தேசியக் கொடியைக் குத்திக்கொண்டு மேலே சென்றோம். வரிசையாகக் கடைகள், சில உணவுக்கு, சில சேலை, வளையல் என்று, பல கணித பாடங்களுக்குப்  பதிவு செய்வதற்கு. பிளாஸ்டிக் பூவை விர்ரென்று கடந்து செல்லும் தேனீயைப் போல அடுத்தப் பகுதிக்குச் சென்றோம்.

 ஒரு மேடையில் கலை நிகழ்ச்சி நடந்து கொண்டிருந்தது.

அங்கு சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்துவிட்டு பிள்ளைகளின் விருப்பத்திற்கேற்ப விளையாட்டுகள் இருந்த இடத்திற்குக் சென்றோம். ஒட்டகச் சவாரி, குதிரை சவாரி, பஞ்சி ஜம்ப், காற்றுப்பிய விளையாட்டுகள் (inflatables) எல்லாம் இருந்தன. சீட்டு வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தவுடன் தெரிந்தது ஒவ்வொன்றிற்கும் நீள நீள வரிசைகள் என்று! சரி என்று முதலில் குதிரைச் சவாரிக்கு நின்றோம். வரிசை பெயருக்கு இருந்ததே தவிர முன்னே 'சாமர்த்தியசாலிகள்' சென்று கொண்டிருந்தார்கள். எப்படியோ குதிரைச் சவாரியும் ஒட்டகச் சவாரியும் பிள்ளைகள் சென்று வந்தபின் பஞ்சி ஜம்ப் வரிசைக்கு நகர்ந்தோம். இந்த வரிசை நகரவே இல்லை!! ஆனால் பஞ்சி ஜம்ப் செய்பவர்கள் மாறிக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள்!! இதில் ஒன்றிரண்டு வெள்ளைக்காரர்கள் வேறு வந்து வரிசையில் இருந்தார்கள். "இது கிரகிக்க முடியாத ஒன்று" (this is unimaginable!) என்று சொல்லிவிட்டு சென்றேவிட்டார்கள்!நானும் செல்லலாமென நினைத்தால் சிறியவன் என்  கணவருடன் காற்றுப்பிய விளையாட்டுகள் விளையாடச் சென்றிருந்தான். சரி அவன் விளையாடிவிட்டு வரட்டும் என்று  பெரியவனுடன் நின்றிருந்தேன். சுற்றிலும் காலி தண்ணீர் குடுவைகளையும், உணவு டப்பாக்களையும், இன்னும் குப்பைகளையும் தங்கள் விருப்பம் போல் வீசிக் கொண்டிருந்தனர்.

ஆஹா! இதுவல்லவோ சுதந்திரம்!! இந்தியனென்று பெருமைப் படுகிறேன்!!!
இந்தியரைப் பற்றி எப்படிப்பட்ட அபிப்பிராயம் மற்றவருக்கு வருமோ!!

இதற்கிடையே முன்னால் சலசலப்பு, என்னவென்று பார்த்தால் குழாயடிச் சண்டையின் மாதிரி நடந்து கொண்டிருந்தது! இந்தியனென்று பெருமைப் படுகிறேன்!!!

இதற்குள் சிறியவனும் என் கணவரும் வந்துவிட்டார்கள்.  அங்கு நடந்ததாக என் கணவர் வீட்டிற்கு வரும் வழியில் சொன்னது: மூடப் போகிறோம் எல்லோரும் வெளியே வாருங்கள் என்று சொன்னவுடன், ஒருவர் (எங்களுக்கு அறிமுகமான ஒருவர்) அவருடைய மகனை குறுக்குவழியில் அடுத்த விளையாட்டிற்குத் தள்ளிவிட்டு என் இளையவனையும் பார்த்து நீயும் போ என்று சொல்லியிருக்கிறார். இவன், "நோ ,தே ஆர் க்ளோசிங் " என்று சொல்லிவிட்டு வந்துவிட்டானாம்.

பெரியவனிடம் போகலாமென்று சொல்லிக்  கிளம்பி வந்துவிட்டோம். வெளியே வரும்போது பார்த்தால், இருட்டிக் கொண்டிருக்கிறது, வரிசையோ நகரவில்லை, ஆனாலும் டிக்கெட் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்!!! என்ன எண்ணமோ!!

அறிமுகமான ஒருவரைப் பார்க்க நேர்ந்தது. வெகுநேரம் வரிசையில் நின்றதாகவும் பலர் முன்னால் சென்றதாகவும் சொன்னார். ஆமாம், நம் மக்கள் ஏன் இப்படிச் செய்கிறார்கள் என்று சொன்னேன். நாம் அப்படித்தான், என் பையனுக்குத் தான் வரிசையைத் தகர்த்துச் செல்ல விருப்பமில்லை என்றார்.!!?? ஞே! ஞே! (நாம் என்று என்னையும் ஏன் சேர்த்தார்?!!!)

எனக்கு ஆறு வருடங்களுக்கு முந்தைய நினைவு ஒன்று வந்தது. நியூ ஜெர்சியில் ஒரு இந்திய உணவகத்திற்குச் சென்றோம். சென்னை தி.நகர் போல் சத்தமும் இடியும்! உண்டு கொண்டிருக்கும் மேசையை இடித்துக் கொண்டுச்  சென்றனர். இரண்டு தெருக்கள் தள்ளிச் சென்றவுடன், அடுத்தவருக்குப் பின்னால் ஓரடிவிட்டு நடந்தனர். இந்த மாற்றம் ஏன்!!?? இந்திய உணவகங்கள், இந்திய மளிகைக் கடைகள் என்று இந்தியர் கூடும் இடங்களில் 'இந்தியப்' பழக்கத்தையும் பார்க்கிறேன்.

அமெரிக்க உணவகத்தில் நுழையும் பொழுது அடுத்து யாரேனும் வந்தால் கதவைப் பிடித்துக் கொண்டு நிற்கிறோம் (இதற்கு சில விதிவிலக்குகள் உண்டு, சுட்டுப் போட்டாலும் மாறாத சில கேசுகள்), இந்திய உணவகத்தில் முகத்தில் அறைகிறோம்.

அமெரிக்க உணவகத்தில் அமைதியாகச் சாப்பிட்டுச் செல்கிறோம். இந்திய உணவகத்தில் நான் அவருக்கு முன் வந்தேன், ஆனால் எனக்கு முன் அவருக்குத்  தோசை கொடுத்து விட்டீர்கள் என்று சண்டைபோட்டு, பசிக்குது என்று சொல்லும் சிறுவனை அதட்டிப் பணத்தைத் திருப்பி வாங்கிக் கொண்டுச் செல்கிறோம். சென்ற மாதம் நான் நேரில் பார்த்த விசயம்!

'இந்திய' என்ற இணைப்பு இருந்தாலே இப்படி இப்படி இருக்க வேண்டும் என்று இருக்கிறதா? நம் கலாச்சாரம் அது இதுவென்று கூப்பாடு போடும் நாம் குப்பையைக் குப்பைத்  தொட்டியில் போடும் அவன் கலாச்சாரத்தை மதிக்கிறோமா? இல்லை வரிசையில் நிற்பதைப் பின்பற்றுகிறோமா? இதையெல்லாம் விட்டுவிட்டு அவன் சொந்த வாழ்க்கையை  விமர்சிப்போம்.
இந்தியனென்று பெருமைப் படுகிறேன்!!!

ஆர்வமாகவும் பெருமையாகவும் பிள்ளைகளை அழைத்துச் சென்ற நான் வரும்போது அவர்கள் கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. வெட்கி அவமானத்துடனும் ஆழ்ந்த வருத்தத்துடனும் திரும்பி வந்தேன்.  எனக்கு அப்பொழுது இருந்த மனநிலையில் இப்பதிவை எழுதியிருந்தால் மிளகுச் சாறு பீய்ச்சியது போல் இருந்திருக்கும்.


இந்தியாவில் குப்பை பற்றியும் போக்குவரத்துப் பற்றியும் வாய் கிழியப் பேசும் நாம் ஒரு துரும்பை அசைக்க மாட்டோம். வெளியிடத்திற்கு வந்து மற்றவர்களின் செயல்பாடுகளைப் பார்த்துப் பழகிய நாம் ஒழுங்கினை பின்பற்றாவிட்டால் பழக்கப்படாதவர்  அனைவரும் எப்படி மாறுவர்? அமெரிக்காவிலிருந்து வருகிறேன் என்று யாராவது பெருமை பாராட்டினால் எப்பொழுதும் வரிசையில் நிற்பாயா? என்று கேளுங்கள். குப்பையை குப்பைத் தொட்டியில் போடுவாயா என்று கேளுங்கள். இந்தியாவில் செய்யாமல் இருப்பவர்களை விட இங்கு செய்யாமல் இருப்பவர்கள் ......!!  இதைப் பற்றி ஒரு தோழியிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது அறிந்தது, கனடாவிலும் இப்படித்தான் என்று!!!
கல்வியறிவு இல்லாத எளிய மக்களே சில நேரங்களில் ஒழுங்குமுறைகளைப் பின்பற்றுகின்றனர். கல்வியும் உலகளாவியப் பார்வையும் நேர்மறை மாற்றங்கள் கொண்டுவரும் என்ற நம்பிக்கை ஊசலாடுகிறது..
போதும், இத்துடன் நிறுத்திக் கொள்கிறேன். எரிமலை ஒரு பதிவினில் அடங்காது.