அசால்ட்டு...ஆபத்து...இழப்பு

நவம்பர் 27 அன்று என்று என் கணவரின் நண்பரின் மனைவிக்கு வளைகாப்பு. நண்பர் மனைவியின் தாயார் மட்டும் வந்திருக்கிறார்கள். நண்பர்கள் சேர்ந்து விழா சிறப்பாக நடந்தது. நண்பர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு கலவை சாதம், இனிப்பு என்று பிரித்துக்கொண்டு செய்தோம். அதற்குத் தேவையான பொருட்கள் வாங்குவதற்காக புதன் மாலை ஐந்தரை மணியளவில் காரை வெளியே எடுத்தேன்.
வீட்டில் இருந்து பின்னோக்கிச் சென்றதால் தெருவைப் பின்னோக்கிப் பார்த்துக் கொண்டே சென்ற  நான் அதிர்ந்தேன். ப்ரேக்கிட்டு, "அந்த வீட்டில் தெரிவது நெருப்பா?" என்று கணவரிடம் கேட்டேன். அவர் பார்த்து ஆம், என்றவுடன் பதறி 911 என்ற எண்ணுக்கு அழைத்தேன்.
அவசர உதவிக்கு இந்த எண்ணைத் தான் அழைக்க வேண்டும். இந்த தெருவில் ஒரு வீட்டில் தீப்பிடித்துக் கொண்டது என்று சொன்னதும், மறுமுனையில் வீட்டின் எண் கேட்டார் ஒரு பெண்மணி. நான் குடிவந்து பத்து நாட்கள் ஆன நிலையில் எனக்குத் தெரியவில்லை, என் வீட்டு எண்ணைச் சொல்லி, எதிர்வீடுதான் என்றேன். அதற்குள் என் கணவர் இறங்கி வீட்டினுள் யாரேனும் இருக்கிறார்களா என்று பார்க்கப்  பின்பக்கம் ஓடினார். யாரும் இல்லை என்று வந்து சொல்லிவிட்டு மறுபுறம் சென்றார்.

இந்த சில நொடிகளில் நெருப்பு வேகமாகப் பரவுவதைப் பார்த்தேன். அந்த வீட்டின் முன் இருந்த காரிலும் தீப்பற்றிக் கொண்டது. வீட்டிற்குள் செல்ல வேண்டாம் என்று முடிவுசெய்து, எங்கள் காரை வீட்டிலிருந்து சற்றுத் தள்ளிச்  சென்று நிறுத்திவிட்டு காத்திருந்தேன். அந்த வழியே வந்த இரு கார்களையும் மறித்துப் போகவேண்டாம் என்று சொன்னேன். தீப்பிடித்த கார் வெடித்துச் சிதறுமோ என்ற பயம் எனக்கு. (இதைச் சொன்னபொழுது பின்னர் என் கணவர் என்னைக் கேலி செய்தார், படத்தில் தான் அப்படி வெடிக்கும் என்று). தீயணைப்பு வண்டிகள் இரண்டு மணி நேரத்திற்கும் மேல்  போராடியே நெருப்பை அணைக்க முடிந்தது. காரிலிருந்து பெட்ரோல் வழிந்து கொண்டே இருந்ததால் அதை அணைப்பது மிகவும் கடினமாக இருந்தது. வீட்டின் மேற்கூரைக்கு மேலே தீ கொழுந்து விட்டு எரிந்தது. பயந்த என் மகன்களை தீயணைப்பு வீரர்களைப் பார்க்கச் சொன்னேன். பெரியவனைச்  சற்று அருகில் அழைத்துச் சென்று காட்டினார் என் கணவர்.
பின்னர் புகை அதிகமாக இருந்ததால் காரில் அமர வைத்துவிட்டேன். நெருப்பின் அருகிலும் வீட்டிற்குள்ளும் சென்று தீயணைப்பு வீரர்கள் போராடியது அவர்கள் மேல் மதிப்பைப் பலமடங்கு அதிகரித்துவிட்டது. உண்மையான ஹீரோக்கள் அவர்கள்!
எப்படியோ, அந்த குடும்பம் பிழைத்தது. நான் காரைத் தள்ளி ஓட்டிச் சென்றநேரத்தில் என் கணவர் அந்த வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களைப் பார்த்துள்ளார். தெருவில்  தள்ளி நின்று அழுது கொண்டிருந்திருக்கின்றனர். வீட்டின் தலைவர் கராஜில் சமையல் செய்திருக்கிறார், தீப்பற்றிப்  பரவியவுடன் குழந்தைகளுடன் வெளியே ஓடிவிட்டனர், அலைபேசியையும் எடுக்காமல். எவ்வளவு பெரிய இழப்பு!! வீட்டைச் சூடு படுத்துவதற்கு உதவும் எரிவாயு இணைப்பும் பெரிய எரிவாயு டேங்கும் கராஜில் தான் இருக்கிறது!! அங்கு சமைக்கலாமா? அதுவும் குளிருக்காக காராஜ் கதவுகள் மூடி இருக்கும்பொழுது!!!
 வீடு முழுவதும் எரிந்து போய்விட்டது. பத்து வயதிலும் ஆறு வயதிலும் இரு பெண்கள். அவர்களுக்காக உடைகளும் ஷூக்களும் பலரும் கொடுத்துள்ளனர், பள்ளியிலும் மின்னஞ்சல் அனுப்பிக்  கேட்டுள்ளனர்.. இந்த வகையில் பள்ளியில் அக்குழந்தைகளுக்கு நல்ல உதவி செய்கின்றனர். கவுன்செலிங் உண்டு. இழப்பிலும் ஒருவருக்கும் ஒன்றும் ஆகவில்லை என்பது வரை மகிழ்ச்சி.
இன்சூரன்ஸ் வந்து பார்வையிட்டு கேள்விகளால் துளைத்துச் சென்றபின்னர், இப்பொழுது சுத்தம் செய்து மீண்டும் கட்டுவதற்கு ஏற்பாடு செய்யவேண்டுமாம். அப்படியே ஓடி விடமுடியாதாம். மீண்டும் கட்டியே ஆகவேண்டும். சமையல் செய்ததால் ஏற்பட்ட நெருப்பு என்பதால் அவர்களுக்குச் சற்றுக் குறையும் என்றாலும் இன்சூரன்ஸ் கொடுத்துவிடுவார்களாம்.
இந்த சோகத்திற்கு இடையிலும் அவ்வீட்டின் தலைவர் எங்களிடம் மன்னிப்பு கேட்டார், பிள்ளைகள் பயந்திருப்பார்கள், எல்லோருக்கும் மன பாதிப்பு என்று. பரவாயில்லை, வருத்தப்படாதீர்கள், எது வேண்டுமானாலும் கேளுங்கள் என்று சொல்லியிருக்கிறேன். சரியான நேரத்தில் பார்த்து அவசர உதவி அழைத்ததற்கு எனக்குப்  பல நன்றிகள் சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறார். நான் என்ன செய்தேன்? சரியான நேரத்தில் வெளியே போகவைத்த கடவுளுக்கு நன்றி!
அனைவரும் கவனமுடன் இருப்போம், ஆபத்தில் பதறாமல் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைப் கற்றுக் கொள்வோம். அவர்கள் பதறாமல் இருந்திருந்தால் எனக்கு முன்னரே போன் செய்திருக்க முடியும், முன்னால் நின்றிருந்த காரையாவது அப்புறப்படுத்தி இருக்க முடியும். சொல்வது எளிது என்றாலும், அனைவரும் அறிந்து கொள்ளட்டுமே என்று பகிர்கிறேன். கவனமும் ஆபத்தில் சற்று அமைதியாக யோசிப்பதும் முக்கியம்.
எரிந்து போன வீட்டைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் மனம் ஏதோ செய்கிறது! அக்குழந்தைகள் கண்முன் வருகின்றனர். கிறிஸ்துமஸிற்கு அவர்களுக்கு ஏதாவது வாங்கிக் கொடுக்கலாம் என்று என் பிள்ளைகள் சொன்னது எனக்கு மகிழ்ச்சி!