கொள்ளிக் கண்கள்

வானம் குமுறித் தன் சினத்தைக் கொட்டிக்கொண்டிருந்த திங்கள் கிழமை மாலை. தேவாலயத்தில் நடக்கும் வாராந்திர மறைக்கல்வி வகுப்புக்குச் செல்லவேண்டும். பிள்ளைகள் மட்டும் என்றால் கூட விடுமுறை எடுத்திருக்கலாம். ஆனால் அங்கு நான் மூன்றாம் வகுப்பு ஆசிரியை. ஆமாம், நம்பித்தான் ஆகவேண்டும், நானும் ஒரு ஆசிரியை. சரி, நான் சொல்ல வரும் விசயம் வேறு. வகுப்பு முடிந்து பிள்ளைகளை அவரவர் பெற்றோர் அழைத்துச்சென்ற பின் அங்கிருந்து கிளம்பும்பொழுது இரவு மணி ஏழு ஐம்பது.
வானத்தின் சினத்தால் துயருற்ற பூமி தன் எதிர்ப்பைக் காட்டக் கரும்போர்வை போர்த்திக்கொண்டிருந்தது.

படம்:இணையம்

வாகனத்தில் வீட்டிற்குச் செல்ல அரைமணி நேரமாகும். இதில் முதல் பத்து நிமிடங்கள் பரவாயில்லை. நான்கு வழிச்சாலைகள்,போக்குவரத்து சைகைவிளக்குகள் என்று கொஞ்சம் வெளிச்சம் இருந்தது. அதிலும் நேற்று வாகனங்கள் குறைவு, என்ன காரணமோ! பிரதானச் சாலையிலிருந்து வலப்புறம் திரும்பினால் இதோ மேலே இருப்பது போன்ற சாலை. சாலையின் நடுவில் கொள்ளிக் கண்கள் வேறு. இருபுறமும் மரங்கள். இருட்டைக் கிழித்துக்கொண்டு இசையை ரசித்துக்கொண்டே சென்ற எனக்குத்  திடீரென்று ஒரு சந்தேகம். நான் செல்வது சரியான சாலைதானா என்று! பின்னே, என் சிறுத்தையைத் தவிர வேறு வண்டி எதுவும் இல்லை. ரியர் வியூ கண்ணாடியில் பார்த்தால் மையிருட்டு, முன்னால் பார்த்தால் என் வண்டியின் ஒளி மட்டும். பிள்ளைகள் இருவரும் ஏதோ பேசிக் கொண்டு வந்தார்கள். என் கற்பனைக் குதிரை பாயத் துவங்கியது. எல்லாம் ஒரு தாக்கம், மேலே படியுங்கள் புரியும்.

வழியெங்கும் என் முன்னால் சிலஜோடி நெருப்புக் கண்கள் சாலையிலிருந்து எட்டிப் பார்த்தன. ரொம்பக் கோபம் இல்லை போல, அதனால் சிவப்பாய் இல்லாமல் மஞ்சளாய்! பயந்துருவேனா? எத்தனை பேய்க் கதை சொல்லியிருக்காரு நம்ம நண்பர் சீனுகுரு ஸ்ரீனி! ஆவியும் நம்ம நண்பர். பிறகென்ன, திடங்கொண்டு போராடு என்று நினைத்துக் கொண்டே வண்டியை ஓட்டினேன்.

ரியர் வியூ கண்ணாடியில் பார்த்தால்....தன் கூரியப் பற்களைக் காட்டிக்கொண்டு ஒரு டிராகுலா பின்னால் துரத்திக் கொண்டு வந்து கொண்டிருந்தது. நான் வேகமெடுத்தால் அதுவும் எடுத்தது, நான் மெதுவாகச் சென்றால் அதுவும் பதுங்கியது. ஆஹா, அந்தப் பயம் இருக்கட்டும், இன்றைக்குப் பார்த்துவிடுவோம் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

படம்:இணையம்

 இவள் பயப்படவில்லையே என்று பின்னங்கால் இருந்த இடம் (கால் இருக்காதே) பிடரியில் அடிக்க, நான் கவனிக்காத சில நொடிகளில் ஓடிவிட்டதுபோல, காணவில்லை.

ஒரு ஸ்டாப் சைகை இருக்கும் நிறுத்தத்திற்கு வந்தேன். வண்டி ஏதும் வருகிறதா என்று பார்த்துவிட்டு இடதுபக்கம் திரும்ப வேண்டும். வண்டிகள் வரும் வேளையில் எடுத்துக்கொள்வதை விட சில துளிகள் அதிகம் எடுத்துக்கொண்டேன். இருட்டை ஊடுருவிச் செல்லும் தன்மை ஒளிக்கு மட்டுமல்ல நமக்கும் உண்டு என்று உணர்ந்தேன். அப்படி ஒரு இருள்!

அதன் பிறகு முன்னால் எழும்பிக் கொண்டிருந்த கொள்ளிக் கண்களை பார்த்துக்கொண்டே, சாரைப் பாம்பாய் வளைந்து நெளிந்த சாலையில் என் சிறுத்தையைத் தட்டிவிட்டேன். இடையில் சாலை வேலை நடப்பதால் தற்காலிக சிக்னல் ஒன்று. அது வேறு இரத்தச் சிவப்பாய் ஒளிர்ந்தது. வண்டியே இல்லாத நேரத்துல சிக்னல் வேற! இடையில் பெரியவன் அழைத்தான், "அம்மா, ஏன் அமைதியா இருக்க?" "பாட்டுக் கேட்குறேண்டா செல்லம்." ஷ்ஷ்ஷ் :)

அப்பாடா முக்கியச் சாலையில் சேர்ந்து விட்டிற்குச் செல்லும் சாலையில் திரும்பினேன். அது என்னவோ நேற்று பார்த்து ஒரு வீட்டிலும் விளக்கில்லை..ஹாலோவீனிற்குச் செய்த பேய் அலங்காரங்களையும் எடுக்கவில்லை..கர்ர்ர்ர்

ஞாயிறு அன்று எடுத்த படம்

ஞாயிறு அன்று எடுத்த படம்

வீட்டிற்குள் வந்து கோட்டையும் ஷூவையும் கழட்டிவைக்கும் வரை அமைதியாய்ச் செய்துவிட்டு ஓடிச்சென்று என்னவரின் தோள் சாய்ந்தேன். இருள் கவ்வும், ஆனால் ஒளி மீட்கும்.

இப்படியொரு பதிவை என்னிடமிருந்து எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். சீனுவின் கதைகளைப் படித்து படித்து எனக்கும் இப்படித்  தோன்றிவிட்டதே, என்ன ஒரு இன்ஸ்பிரேஷன்!! :)