மதுர மதுரை

மதுரை! இனிய நினைவுகளுடன் உணர்வில் கலந்த மதுரமான ஊர். மதுரை பற்றிய நினைவுகள் என் சிறு வயதிலிருந்தே மனதில் பதிந்தவை. கொடைக்கானலில் இருந்து விடுமுறைக்கு பெரியம்மா வீட்டிற்கு வரும் மகிழ்ச்சி இன்னும் மனதில். அப்பொழுது பெரியம்மா வீட்டில் மின்விசிறிக்கு அடியில் படுத்துக்கொண்டு, அதன் நடுவே இருக்கும் கலைநயம் பொருந்திய கோப்பையைப் பயத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன், கழண்டு மேலே விழுந்துவிடுமோ என்று!

என்னையும் என் தங்கையையும் கவர்ந்த இன்னொரு விசயம் தெருக்குழாய். தேவை இல்லையென்றாலும் அங்கு சென்று நீர் எடுத்துவர அவ்வளவு ஆசையாக இருக்கும். எங்களுக்காகவே சிறு குடம் வாங்கிக் கொடுத்தார்கள். அதை இடுப்பில் தூக்கிக் கொண்டு நாங்கள் செய்த அலப்பறை!! :) அரை லிட்டர் தான் பிடிக்கும்.காலையும் மாலையும் நீர் எடுத்து வந்தேத் தீருவோம் என்று இருக்கும் பாத்திரங்களை எல்லாம் நிரப்புவோம்.

பிறகு, மல்லிகைப் பூ! உதிரிப் பூக்களை வாங்கிக் கட்டி ஆசையுடன் வைத்துவிடுவார் பெரியம்மா. நானும் பூ கட்டவேண்டும் என்று கற்றுக்கொண்டு முயற்சித்தால், மூன்றாவதைக் கட்டும் பொழுது முதலில் கட்டியது கீழே விழும். அழுது, பிறகு ஊசி நூலில் கோர்க்கச் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள்.
மதியம் வரும் பனிக்கூழ் வண்டி...சத்தம் கேட்டவுடன் ஓடிச் சென்று வாங்கிய குச்சி ஐஸ் கையெல்லாம் வழியும். இப்படி விடுமுறைக்கு வந்து மகிழ்ந்த மதுரைக்குப் புலம்பெயர்ந்த பொழுது வருத்தமாகத் தான் இருந்தது, தாத்தா, அம்மாச்சியை, படித்த பள்ளியை, ..கொடைக்கானலை விட்டுவருகிறோம் என்று. மதுரையில் அப்பொழுது எனக்கும் என் தங்கைகளுக்கும் கல்சுரல் ஷாக் தான். இளையவள், அப்பொழுது நான்கு வயது,  வீட்டைச் சுற்றி சுற்றி வந்தாள். என்னவென்று கேட்டபொழுது இங்கு பெட் ரூமே இல்லையே என்றாள். கொடைக்கானலில் மரத்திலான தரை இருக்கும். பிறகு பள்ளிக்குத் தேர்வெழுதி சேர்ந்தோம். பல நாட்கள் அழுதிருக்கிறேன், பள்ளியில் தமிழில் பேசுகிறார்கள் என்று!! (உண்மையா, நானே தான்!! :) ) ஆங்கில மீடியம், ஆனால் தமிழில் பேசுகிறார்கள், பள்ளிச் சீருடையில் ஷூ இல்லை, அதிக மாணவிகள், மாணவர்கள் இல்லை :), என்று குறைகளின் பட்டியல் அதிகம் இருந்தது.
ஆனால் மெதுவாக மதுரை மனதோடு நெருக்கமானது. கொடைக்கானல் காரவுங்க வீடு என்று பெயர் பெற்று மதுரையில் ஐக்கியமானோம். நகரப் பேருந்தில் செல்வதென்றால் அப்படியொரு மகிழ்ச்சி வரும். தனியாக விடவே மாட்டார்கள். பள்ளிக்குப் பள்ளிப் பேருந்துதான். கல்லூரி சென்ற பிறகு தான் தனியாக நகரப் பேருந்தில் சென்றேன். வெற்றிக் களிப்பில் சென்ற என்னை வாசலில் காத்திருந்து வரவேற்றார் அம்மா!
பிறகு மதுரையைவிட்டுப்  பெங்களூருவிற்கு வேலைக்குச் சென்றாகிவிட்டது. முதன்முதலாக விடுதியில்!! மாதம் ஒரு முறை அதுவும் வார இறுதிக்கு மட்டும் என்று மதுரை விஜயம். புகைவண்டியில்  திண்டுக்கல் அருகிலேயே உற்சாகம் தொற்றிக்கொள்ளும். திருமணத்திற்குப் பிறகு அதுவும் குறைந்தது. முதல் பிரசவத்திற்கு, விசேசங்களுக்கு என்று மட்டுமே மதுரை என்று மாறிப்போனது.
இத்தனைக்குப் பிறகும் மனதோடு, உணர்வோடு ஒன்றாகிப் போனது மதுரை. பள்ளி, கல்லூரி நினைவுகள், நண்பர்கள் என்று இனிய நினைவுகள் அதிகம். எப்பொழுது மதுரை சென்றாலும் பார்க்க வந்துவிடும் அன்பு உள்ளங்கள் மேலும் அதிகம். எந்தக் கவலையும் இல்லாமல், அன்பை மட்டுமே சுவாசித்து மகிழ்ந்து மனதை நிறைக்கும் மதுரைப் பயணங்கள். மதுரை எப்பொழுதும் மதுரமான மதுரை தான், மனதிற்கு மகிழ்ச்சிதான்!
அதிலும் என் நூல் வெளியீடு மதுரையில் நடந்தது மிகப்பெரிய மகிழ்ச்சி. மதுரை சென்றாலே, "இது எங்க ஏரியா" என்ற ஒரு சுகமான உணர்வு தலை தூக்கும். இப்பொழுது அந்த மதுரை இன்னும் தள்ளிச் சென்றது போல் இருக்கிறது. அப்பா சென்னைக்குப் புலம்பெயர்ந்துவிட்டார்கள். இனி மதுரைக்குச் செல்லும் வாய்ப்பு குறைந்துவிட்டது.
மனதில் என்றும் பசுமையாய் இனிமையாய் மதுரை இருக்கும்..என்றாவது மதுரையில் குடியேற மாட்டோமா என்ற ஆசையும் உண்டு.