அமெரிக்கா என்றால் எல்லாம் சரி என்றில்லை

ஜனவரி இருபதாம் தேதி பள்ளியில் விழுந்துவிட்டேன் என்று சொன்ன மகனின் காலைப் பார்த்தால் முழங்காலுக்குக் கீழே இன்னொரு முழங்கால் போல வீக்கம். ஒரு புண், இரத்தக் கட்டு. பதறி உடனே மருத்துவருக்கு அழைத்தேன். மூன்றே முக்கால் மணியாகி விட்டிருந்தது. இங்கு அந்த நேரத்தில் பார்ப்பதற்கு நேரம் கொடுப்பது கடினம். அவசரச் சிகிச்சைக்குத் தான் செல்லச் சொல்வார்களோ என்று ஒரு ஐயம். செவிலி பார்ப்பார், உடனே வாருங்கள் என்றார்கள். அழைத்துச் சென்றேன். பார்த்துவிட்டு, ஐஸ் வையுங்கள், வலிக்கு ப்ரூபென் கொடுங்கள், சிவந்து காய்ச்சல் கீய்ச்சல் வந்தால் அவசர சிகிச்சைக்குச் செல்லுங்கள் என்று அனுப்பிவிட்டார். 


வலி வலி என்று துடித்தவனிடம் சரியாகி விடுமென்று தேற்றி ஐஸ் வைத்து..கண்காணித்துக் கொண்டே இருக்க, வலி குறையவில்லை சிவக்கவும் இல்லை. சரியென்று மருத்துவரைப் பார்க்க வேண்டுமென்று முன்பதிவு கேட்டேன். எனக்கு இணைப்பு கிடைத்தபொழுது மணி 8.27. 8.40இற்கு வர முடியுமா? இல்லையென்றால் பிறகு செவிலியைப் பாருங்கள் என்று. சாதாரண போக்குவரத்து இருக்கும் நேரத்திலேயே, எங்கள் வீட்டிலிருந்து சிக்னல் எதிலும் மாட்டாமல் சென்றால் 12 நிமிடங்களாகும். இதில் காலை அலுவலக நேரப் போக்குவரத்து வேறு இருக்கும். சில நிமிடங்கள் தாமதம் ஆகலாம், வந்து விடுகிறேன் என்றேன். இல்லை இல்லை, தாமதமானால் பத்தரைக்குச்  செவிலியிடம் மாற்றிவிடுகிறேன் என்றார். இதோ கிளம்பிவிட்டேன் என்று சொல்லி வைத்துவிட்டு, மகனை வாடா என்றால் உடைமாற்றிவிட்டுத் தான் வருவேன் அவன் வேறு..அவசர அவசரமாக உடையை மாற்றி ஷூவை கையில் எடுத்துக்கொண்டு காரில் உட்காரவைத்துக் கிளம்பிவிட்டேன். இன்றும் மட்டும் மருத்துவரைப் பார்க்க முடியாமல் போகட்டும் பார்த்துவிடுகிறேன் என்று மனதில் பொருமிக்கொண்டே சென்றேன். அலுவலகம் சேரும்பொழுது 8.50. எப்பொழுதும் பணியிலிருக்கும் ஒரு பெண் இருந்தார். எப்பொழுதும் போல சம்பிரதாயங்களுக்குப் பிறகு மருத்துவரைப் பார்த்தோம். அப்பாடா, விட்டுவிட்டார்கள்! 

மருத்துவர் பரிசோதித்துவிட்டு எக்ஸ்-ரே எடுத்து விடலாம் என்றார். வேறோர் இடத்திற்குச் சென்று எடுக்கவேண்டும். எடுத்துவிட்டு வீட்டுக்குப் போய்விடுங்கள், மாலைக்குள் அழைப்போம் என்றார்கள். அரைமணி நேரப் பயணத்தில் இருக்கும் இடம் சென்று எக்ஸ்-ரே எடுத்துத் திரும்பினோம். மதியம் இரண்டு மணிக்கு அழைத்து எலும்பு முறிவில்லை, காலைத் தூக்கி வைத்து ஓய்வெடுக்கட்டும், ஓரிரு நாட்களில் பள்ளிக்குச் செல்லட்டும் என்றார். அந்த வாரம் முழுவதும் நான் அனுப்பவில்லை. புண் ஆறியது, இரத்தக்கட்டு குறைந்தது. ஆனால் வீக்கம் இன்னும் இருந்தது.. அடுத்தவாரம் திங்கள் கிழமை பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டேன். பாதியில் பள்ளியிலிருந்து அழைத்து வலிக்கிறதாம் என்றார்கள். சென்று பார்த்து, மெதுவாகச் சரியாகும், என்று தேற்றி, உணவு இடைவேளையில் உடன் இருந்துவிட்டு வந்துவிட்டேன்.

பிள்ளைக்கு வலிக்கிறதே என்று மனதில் கலக்கம் வேறு. செவ்வாய், புதனும் ஓட வியாழன் அன்று காலை ஒன்பதே கால் மணிக்கே அழைத்து வலி இருக்கிறது, உடனே வாருங்கள் என்றார்கள். அரக்கப்பரக்கச் சென்றேன். மருத்துவமனைக்கு அழைத்துப் பார்க்க வேண்டும் என்று கேட்டால் திரும்பி அழைப்பேன் என்றார்கள். அதற்குள் பள்ளி சென்று மகனுக்கு வலி மருந்து கொடுத்து வகுப்பில் விட்டுவிட்டு, பள்ளியிலேயேக் காத்திருந்தேன், மருத்துவரிடம் இருந்து அழைப்பார்கள் என்று. வரவில்லை..மூன்று முறை அழைத்தேன். மூன்று முறையும் அதே பதில், அழைப்பார்கள் என்று. மணி ஒன்றாகிவிட்டது. மீண்டும் அழைத்தேன். மீண்டும் வேறு யாரோ எடுத்து என்ன விசயம் என்று முதலில் இருந்து ஆரம்பிக்க, "நான்காம் முறையாக அழைக்கிறேன். ஒரு தகவலும் கொடுக்க முடியாது. என்ட்ரி லாக்கைப் பாருங்கள்" என்று கோபமாகச் சொல்லிவிட்டேன். மன்னிப்பு கேட்டு மீண்டும் அதையே தான் சொன்னார். இதோ அழைக்கச் சொல்கிறேன் என்று.

இதற்குள் நானாக எலும்பு மருத்துவர்கள் எண்களைத் தேடி அழைத்துக் கொண்டிருந்தேன். பள்ளியிலிருந்து மகனை அழைத்துக்கொண்டு வீடு வந்துவிட்டேன்.காலையும் மதியமும் உணவருந்தாத அசதி, மன வருத்தம் இரண்டும். ஒரு வழியாக ஒரு எலும்பு மருந்துவரிடம் வெள்ளி காலைக்கு முன்பதிவு கிடைத்தது. பதிவு செய்துவிட்டு ஓய்ந்தேன். மாலை நிதானமாக மகனின் மருத்துவர் அலுவலகத்தில் இருந்து அழைப்பு. இன்னும் ஒரு வாரம் பார்த்துவிட்டுச் சரியாகவில்லை என்றால் எலும்பு மருத்துவரைப் பாருங்கள் என்று. நன்றி சொல்லி வைத்துவிட்டேன்.

முன்பு எக்ஸ்-ரே எடுத்த இடத்திற்குச் சென்று எக்ஸ்-ரே வேண்டும் என்று கேட்டு சிடியில் வாங்கிகொண்டேன்.  இன்று எலும்பு மருத்துவரிடம் சென்று கால் காண்பித்தால் முன் கால் எலும்பில் (tibia)  ஒரு கோடு தெரிகிறது என்று மீண்டும் எக்ஸ்-ரே எடுத்துப்பார்த்தார். எலும்பில் ஒரு கோடு தெரிகிறது, முறிவில்லை, ஆனால் எலும்பில் அடிபட்டிருக்கிறது என்றார். bone bruise. முதன்முறை கேள்விப் படுகிறேன். காலை அசைக்காமல் வைக்க வெல்க்ரோ ஓட்டும் ஒருகாஸ்ட்டைக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். இரண்டு வாரங்கள் போட்டுக் கொண்டிருந்து விட்டு, மீண்டும் செல்ல வேண்டும்.

இந்த நேரங்களில் இந்தியாவில் இருந்திருந்தால் எளிதாக மருத்துவரைப் பார்த்திருக்க முடியும், திருப்தி இல்லையென்றால் வேறொரு மருத்துவரையும் பார்த்திருக்கமுடியும் என்று பலமுறை எண்ணம் எழுந்தது.

பிள்ளைக்கு எவ்வளவு வலித்திருக்கும்! உடனே சென்றாலும் சரியாகப் பார்க்கவில்லையே என்று வருத்தமும் கோபமும் வருகிறது. நன்றாகச் சரியாக வேண்டும் என்று கடவுளை வேண்டிக்கொண்டு...