மேலை நாகரிகம் மோசமானதா?

நான் 2006 இல் முதன் முதலில் அமெரிக்கா வருவதற்கு முன்பும் இன்னமும் பல திசைகளிலிருந்தும் கேட்கும் ஒரு விசயம், "மேலை நாகரிகம் சரியில்லை"!
எது நாகரிகம்? எது நம் நாகரிகம்? எது மேலை நாகரிகம்? இவற்றிற்குப் பதில் சொல்லவேண்டுமானால் பெரிய ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைதான் சமர்ப்பிக்கவேண்டும். அந்த அளவிற்கு நான் பெரிய ஆராய்ச்சியும் செய்துவிடவில்லை, பெரிய ஆளுமில்லை. இந்தப் பதிவில் நான் பார்த்த கேட்ட விசயங்களைப் பகிர்கிறேன்.
சிலருக்கு அவர் அறியாத சில விசயங்களைச் சொல்லுவதாகக் கூட இருக்கலாம்.
பல விசயங்கள் எல்லா இடங்களிலும் நடக்கின்றன. ஒரு இடத்தில் அனைவரும் அறியும்படியாக, மறு இடத்தில் ஒளிவு மறைவாக! அவற்றை வைத்து எதையும் கணித்து விட முடியாது என்பதே என் கருத்து. இந்தியாவில் தான் நன்றாய் இருக்கிறது என்றும் மேலை நாடுகளில் மோசம் என்றும் பொதுவாக முத்திரைக் குத்திவிட முடியாது. பிரச்சினைகள் இங்கும் அங்கும் இருக்கின்றன.

பொதுக் கருத்து: அமெரிக்காவில் குடும்பச் சூழல் சரியில்லை, பெற்றோர் பிள்ளைகளை இந்தியர் போல் பார்த்துக் கொள்வதில்லை. கணவன் மனைவி ஒருவரை ஒருவர் மதிப்பதில்லை.
நான் பார்த்தது: குடும்பத்திற்கு மதிப்புக் கொடுக்கின்றனர். கணவனும் மனைவியும் இருவரும் இணைந்தே அனைத்து வேலைகளையும் செய்கின்றனர். பிள்ளைகளுக்குத் தாயோ தந்தையோ உடன் இருந்து (stay ay home dad, stay at home mom) பார்த்துக் கொள்கின்றனர். புத்தகக் கடைகளிலும், நூலகங்களிலும் ஓரிரு மாதக் குழந்தைகள் முதல் ஐந்தாறு வயது குழந்தைகள் வரை, கதை நேரம் என்று வைக்கின்றனர். அங்கு தாயோ, தந்தையோ குழந்தையை அழைத்துக் கொண்டு வந்து, கதை நேரத்தில் சேர்ந்து பாடியும், ஆடியும், விளையாடியும், வாசித்த நூல்களுக்கு ஏற்றவாறு ஏதோ ஒரு கைவினையும் செய்கின்றனர்.
இது போக, பொது விளையாடும் இடங்கள் பலவற்றிற்கும் அழைத்துச் சென்று குழந்தைமையைக் கொண்டாடுகின்றனர். இதில் பல நேரங்களில் தாத்தா, பாட்டி, அத்தை, மாமா, சித்தி, சித்தப்பா என்று வருவது உண்டு. தங்கள் வேலையில் இருந்து நேரம் ஒதுக்கி இன்று இவளுக்காக/இவனுக்காக வருகிறேன் என்று வருவார்கள். (இந்த விசயத்தில் இதுபோல  இந்தியாவில் நான் பார்த்தது இல்லை, திருமணம், சடங்கு போன்ற நிகழ்ச்சிகளுக்குத் தான் வருவர், அதிலும் சீர், சினத்தி என்று பல குழப்பங்கள்)
அதுபோலவே சர்ச்சிலும் பார்க்கின்றேன். பல வகுப்புகள், குடும்பமாகப் பங்கெடுக்கும் பல விசயங்கள் இருக்கின்றன. உதாரணத்திற்கு சிலவற்றைச் சொல்கிறேன். பிள்ளைகளுக்கான ஞான வகுப்புகள். இதில் ஆசிரியர்களாக வருபவர் அனைவரும் பெற்றோரே! விருப்பத்துடன் முன் வருகின்றனர். நானும் சென்றிருக்கிறேன். சம்பளம் இல்லை. ஆனால் குழந்தைகளுக்கு ஒரு முன்மாதிரியாக, இந்த வகுப்புகள் முக்கியமானவை என்று சொல்லும்விதமாக, உனக்காக நான் இதில் பங்கெடுக்கிறேன் என்று சொல்லும் விதமாக. ஆண்டு இறுதியில் அவரவர் விருப்பப்படி இந்த ஆசிரியர்களுக்கு மற்ற பெற்றோர் பரிசு கொடுப்பர். ஒரு பூங்கொத்தாகவோ , இனிப்பாகவோ, குழந்தைகளே செய்த வாழ்த்து அட்டையாகவோ, கடைகளின் கிப்ட் கார்டாகவோ ஏதோ ஒன்று! கொடுக்க வேண்டும் என்ற கட்டாயம் இல்லை. (இந்தியாவில், வகுப்பில் பிள்ளைகளை விட்டுவிட்டு ஓடத்தான் பெற்றோர் பார்க்கின்றனர். ஒரு உதவிக்கு கேட்டாலும் எங்களுக்கு வேலை இருக்கிறது, ஒரு நாள் தான் ஓய்வு..என்று பல... இதுவும் நான் பார்த்திருக்கிறேன்)
நோயாளிகளைப் பார்க்கவும், அவர்களுடன் நேரம் செலவழிக்கவும், முதியவர்களை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லவும் என்று நேரம் ஒதுக்குகின்றனர். அதற்குத் திட்டமிடலும் இருக்கின்றது. சொந்த பெற்றோருக்கு மட்டுமல்ல, யாருமற்ற முதியவர்களுக்கும். இந்த நாள் இந்த நேரம் நான் வருகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டுப் போனால் போதும். அவரவர் வாழ்க்கையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாலும், தாத்தா பாட்டிக்கு நேரம் ஒதுக்குகின்றனர்.  இந்த விசயங்களில் டீன் ஏஜ் பிள்ளைகள் பங்கெடுப்பதைப் பார்க்கிறேன்.
கல்லூரி வயதில் தனியாகத் தங்கியிருந்தாலும் அந்த பிள்ளைகள் தாய் தந்தையரோடு ஒன்றாக வழிபாட்டு நேரத்தில் பங்கெடுக்கின்றனர். இதில் உள்ளூரில் இருந்தால் தாத்தா பாட்டியும் சேர்ந்து இருப்பர். அங்கிருந்து அவரவர் வீட்டிற்குப் பிரிந்தும் செல்வர், இல்லை யார் வீட்டிற்காவது ஒன்றாகச் செல்வர். இது எனக்குத் தெரிந்த குடும்பங்களில் நான் பார்த்தது.

பொதுக்கருத்து: பெற்றோரைப் பார்ப்பது கிடையாது
நான் பார்த்தது: தனியாக இருக்கிறார்களேத் தவிர தேவைகளுக்கு நன்றாகப் பார்த்துக்கொள்கின்றனர்.
ஒருமுறை என் எதிர்வீட்டில் ஒரு வயதானவர் வாழ்ந்துவந்தார். தனியாக! அவருடைய மகன், மருமகள், மற்றும் அப்பொழுது திருமணம் ஆகாத மகள் என்று மூவரும் வந்து வந்து செல்வார்கள். கடைக்குச் சென்று வருவது, வெளியே உலாவச் செல்வது, ஏதாவது குடித்துக்கொண்டு பேசிக்கொண்டிருப்பது என்று அவர்கள் நேரம் செலவிடுவதைப் பார்க்க அருமையாய் இருக்கும். என்னுடனும் நன்றாகப் பேசுவார்கள். அப்பொழுது என் மூத்த மகனுக்கு இரண்டு வயது. அவனைக் கொஞ்சுவார்கள். அவருக்கு நான் உதவலாம் என்று நினைத்து கதவைப் பிடித்தால், தாத்தா விட மாட்டார். 'லேடீஸ் பர்ஸ்ட், ப்ளீஸ்' என்று எனக்குக் கதவைத் திறந்து பிடிப்பார். இப்படி ஒரு வருடம் ஆன நிலையில், அவருக்கு உடல்நிலை முன்போல் இல்லை, அதனால் என்னுடன் வர சம்மதிக்கவைத்து விட்டேன் என்று அவர் மகன் சொன்னார். அனைவரும் வந்து வீட்டைக் காலி செய்து அவரை அழைத்துச் சென்றனர். 'பாய் ஹனி, மீண்டும் குழந்தையாகி விட்டேன்' என்று சொல்லிச் சென்றார். இது ஒரு  உதாரணம்.
பெண்ணின் பெற்றோர், ஆணின் பெற்றோர் என்ற பாகுபாடு இல்லை. ஒரு விழாவிற்கு இங்கு சென்றால் அடுத்ததற்கு அங்கு. முக்கியமாக இங்கு thanksgiving என்று கொண்டாடும் நேரத்தில் ஒட்டுமொத்தக் குடும்பமும் ஒன்று சேர்கின்றனர். ஒரு வாரம் விடுமுறை, பயணம் செய்பவர்களுக்கு எளிதாக இருக்க. மாமா, அத்தை, சித்தி,சித்தப்பா என்று எல்லோரும், ஒருவருக்கொருவர் பரிசுகள் வாங்கிக்கொண்டு.
அதுபோலவே மற்ற பண்டிகைகளுக்கும். உடன்பிறந்தோர் பேசித் திட்டமிடுகின்றனர்.

பொதுக்கருத்து: டீன் ஏஜ் செக்ஸ் சாதாரணமாய் இருக்கும்.
நான் பார்த்தது: அறவே இல்லை என்று சொல்லிவிட முடியாது. ஆனால் அதைத் தவிர்க்கும் படி பெற்றோர்கள் அறிவுரை சொல்கின்றனர்.  பள்ளியில் வாலுன்டியரிங் செய்ததன் மூலமாகக் கிடைத்த நட்புகளில், பல பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளிடம் எப்படிப் பேசுவது என்று யோசிப்பதையும் ஒருவரோடொருவர் வழிமுறைகளைப் பகிர்ந்து  கொள்வதையும் பார்த்திருக்கிறேன். எனக்குத் தெரிந்து,  கத்தோலிக்க சர்ச்களில், டீன் ஏஜ் பிள்ளைகளுக்கு வழிகாட்டும் விதமாகப் பல வகுப்புகளும், பட்டறைகளும் நடக்கும். இதில் திருமணத்திற்கு முன்பான செக்ஸ், கருச்சிதைவு  கூடாது என்பதும் வலியுறுத்தப் படுகின்றது. இது ஒட்டுமொத்தமாக நிறுத்தப்படுகிறதா என்று நாம் கேட்கலாம், ஒட்டுமொத்தத் தீர்வு இருக்கிறதோ இல்லையோ பல பிள்ளைகள் இதன்படி வாழ்கின்றனர். இதை மறுக்கமுடியாது. இந்தியாவில் இந்தப் பிரச்சினை இல்லவே இல்லை என்றும் சொல்லிவிடமுடியாது. அங்கு பொதுவெளியில் இல்லாததால் விசயம் இன்னும் பூதாகரமானதாய் எனக்குத் தோன்றுகிறது.

இதை எழுதிவைத்துப் பல நாட்கள் ஆகிவிட்டன. மேலும் எழுத நேரம் வாய்க்காதபடியால் இதுவரை எழுதியதை வெளியிடுகிறேன். முடிந்தால் இன்னும் சில பதிவுகள் இடுவேன்.